Het Liegend Konijn. Jaargang 6

[p. 146]

De kapper en de dood

De kapper zingt. In 't groene dal. Het zeil ruikt naar ruzie.
En zwijgt. Een kind kroop uit een lijst, het balanceerde

op de plinten, bleef maar sterven. Bloot de dorpels, de lei-
stenen gang. Doodkind strooit zaaigoed. Bloemetjes bloeien

in 't dal. En de vrouwen. Ook 't kleinste. Verschansing verdampt.
Ze rollen zich op, plakstrook voor de vliegen. Wie ademt is af.

Ik ben acht, vlecht mijn haar een exit. Ook 't kleinste.
De kamer. De voorkamer gonst. Tijd is een bromvlieg.

Achter de wand (elke spijker sloeg stuk op verraad) een zoemen.
Gevleugelde mannen. De klant in molières of bokkepoten,

een zachtrose vlinderbril. Om ieder bloempje te besproeien.
Pijlmens en vlijmen het woord, de klant heeft een strot van

ijzerdraad. Een stem als onschuldige slager geschminkt.
Ik ben acht. Vlecht een touw van goud haar en ontsnap.

De vrouwen rouwen in ruzie. In 't stille dal snijden het kind
uit hun vlees. Hij zong. Tot de spiegels besloegen. Dan

veegt hij het haar van de klant bij elkaar. Elke dag maakt
maal zeven een berg. Liefkozen de berg en het blote gezicht

van de klant. In 't stille dal. Het zeil ruikt naar dood.
Op de dorpel sterft elke ochtend het kind. Mijn haar is van goud

en een touw. Ik ben acht. Mijn kussen een koele waterval.
Op de plint van mijn bed de molières. De kamer, de voorkamer gonst.