Het Liegend Konijn. Jaargang 6

[p. 147]

Grootvaders vierkante. vacuum scharen.

Merck toch hoe sterck. Dat het galmde. Toen het geen wanhoop
maar een schoorvoetend. Inlossen van wat verwacht. Toch,

de eerste keer, een korrelig nu. (Of er hing gewoon zand
in de lucht, op ooghoogte.) Als alles wit werd, smetvreze wol,

waarom dan een das met een vetvlek, juist nu? Welke soep
was het stoofvlees van zaterdagmiddag de jus, in tranen?

Zijn das - Merck hoe hij galmde - zijn das - het was er zo een
met een Alzheimerhaakje, een das als de staart van Ezeltje-prik,

klemvast aan de boord - maar zijn vingers waren nog lang niet
doof, schreven onpeilbare tekens in de lucht als hij sprak.

Dat is het: ik miste de ondertitels. Merck. De Spaensche scharen.
Merck hoe vroom. Dit uur. Een domme wind, een dwarrelen

naar alle kanten, de inhoud van een zandloper (één), een vlaag
op ooghoogte: ingelijst gedrag. Laat het gras maar kuchen.

De kist een keihard nest. Waaibomenhout. Het koperen kruis
nam ze mee. Om in de tafel te snijden, het pluchen kleed

te branden, merck. Hoe de scharen. (Ik heb koffie gemorst.
De ondertiteling galmde. Hoe vroom.)