Het Liegend Konijn. Jaargang 6

[p. 117]

Soms steken armpjes

Soms steken alle dingen hun armpjes omhoog.
Ze geven het op, ze gaan voortaan onzichtbaar
geurloos ook gebaren ze door de manier waarop
hun pootjes strak staan hun fineer gelakt blijft

voor jou persoonlijk hulpeloos maar nooit voor
derden merkbaar radicaal in vlammen op. Je moet
maar wennen zwijgen ze aan deze kristalheldere
rook de roerloosheid van wat de vorm behoudt

het kleine niet te stoppen imploderen van onze
cellen waar de zuurstof uittrekt. Het is de leeftijd
bek je terug en logisch dat ik nu de brand van
straks in de gordijnen - maar dat is het niet, het is

steeds maar dat iemand zojuist is gestikt iets
je zojuist heeft laten stikken terwijl de brand niet
van vuur is maar stil en koud terwijl alles doorgaat
en men doet wat te doen is gewoon en zonder jou.