Het Liegend Konijn. Jaargang 6

[p. 111]

Het einde is een hoop gedoe

1

Liggen we allemaal gezellig gepland op elkaar gepropt
in de slaapruimte van een gehuurd omhulsel omwille
van een toekomst team te builden, steekt er een storm op.

In blinde paniek rollen over veel te kleine britsen
draagt niet echt bij aan het niveau van het gesprek
in dit krakende hout zijn wij een zooi gedoe en gevloek

zoals vroeger in een kluwen om de laatste pannenkoek
de nooduitgang het luik naar buiten hoor ik ons gillen
we willen niet dood de naden van het plafond lekken

water haal verdomme die elleboog uit mijn oog en
dan stilte opeens. We bewegen omlaag. Zijn we nu vergaan
vraagt iemand. Houd je kop idioot zegt een ander dit is

een golf die nog komt, het is rustig nu want het gevaar
trekt zich samen ergens naast ons in een grommende
massa die torenhoog straks over ons heen slaat maar

nu liggen we recht en we dalen in een vriendelijk zeer
gedoseerd tempo als de lift in de nieuwbouw waar
we werken, er is even tijd om te denken, we denken

in de goede woordvolgorde we leven gewoon
of dit is hoe een schip zinkt, zo gaat een einde dus.

[p. 112]

2

Het water blijft zakken en ik denk steeds er groeit
op een hoogte voorbij wat ik ken en kan denken
een massa, een vuist die zo groot als de wereld
op tafel zal slaan als ik even niet oplet mijn bord
voor mij weghaalt het leven verplettert het zal
iets radeloos groots zijn dat deze volgorde waarin
ik ben ik, armen, benen, woorden door elkaar
hengst tot het nooit heeft bestaan mijn laatste
gedachte zal gaan over het meervoud van dingen
en hoe eenvoudig ze uiteindelijk zijn een glimp
gerafeld hout, een jas die onder water weg zweeft.

[p. 113]

3

Dat wij naar binnen mochten vriendelijke gastheer
met uw blauwe hemd uw grote buik die ik vertrouw
uw wilde bos grijs haar zoals vaders hebben in
verhalen met een tafel waar iedereen aanschuift

de rust waarmee u praat doet me denken aan iemand
die slaapt op zijn rug zijn voorhoofd is wit zijn vuisten
zijn dokwerkernobel en als hij ontwaakt wat wel moet
straks neemt hij me mee naar een door kaarsen beschenen

van muziek en zacht spreken van stemmen vergeven
door stevige met mos en sporen van grote ouderdom
begroeide stenen ommuurde heerlijkheid waarin hij
mij door en door kent en ook vindt dat hij zonder mij

minder zou zijn, dat ik dus in zijn huis mocht, aan tafel
mocht zitten en niets was meer vreemd meneer kunt u mij
zeggen waarom mijn schip is vergaan, ik tot hier ben
gekomen, u met mij de details van uw lichaam bespreekt?