Het Liegend Konijn. Jaargang 6

[p. 108]

Watertaal

1

Het is allemaal water, het is tot het einde
niets zien van het landschap dat hier is

verdronken, de plek waar je woonde,
hoeken omsloeg in het vanzelfsprekende

weten van een lichaam waar school is,
je fiets moet, je huis is, in de kleine

warme plekken van je leven de wieg staat.
Het is water waar de zon op stukslaat.

Wie zal het weten als ver beneden
het licht heel even zo breekt dat het lijkt

of een handje zich uit het ontbrekende
losmaakt, of de vorm van een wang

of, kleiner, een ooglid, een glimp van
wat hoort bij iets nieuws zien, dat willen

begrijpen? Het is water, het is een fractie
ervan, het is maar roeien en roeien en

wensen dat je wist dat het blinkende licht
in jouw ogen soms in de diepte zo schijnt

dat daar kort een perfecte beweging
ontstaat die laat zien dat niets weg is.

[p. 109]

2

stel je was totaal verloren onder water
gelopen gezonken de weg waar geen
wegen zijn kwijt en sindsdien ook vergeten

terwijl iets anders in de vorm van langzame
doorzichtige vliezen gebeurde met tenen
en vingers en ogen voorgoed raakten bedekt

en het tasten begon terwijl het verdwalen
maar doorging tegen of tussen wat ergens
ver weg nog deed denken aan kamers

in wat ooit huizen geweest moesten zijn
nu met slappe ontwijkende deinende wanden
waar als je maar goed zoekt en voelt desnoods

onder de slijmzachte vermodderde vloeren
een plek moet zijn om als een garnaal
om het holst van het niet bestaan binnen

in jou te gaan liggen om daar het bekende
wijdopen staren van in het stomdonker
onwaarneembare onzichtbare gaten vol

water uit te zingen dicht te denken te slapen
in niets waaruit niets zal ontstaan

[p. 110]

3

Het is niet zo dat ergens verstopt kleine knoppen
opengaan als handjes, sierlijk onderwaterachtig
wuiven in kobaltblauw, vergeetachtige schuilplaats
voor het snelle van denken en vissen en ik en

het is niet zo dat ergens is vergeten, een zacht
strelend als vanzelf worden overgehaald tot niets
weten, of juist wat helder is, herinnering, korte
geluiden, het vanzelf rijzen en dalen van leven

en het is niet zo dat ergens ver in de watertaal
van dit denken met zijn holtes ook maar een glimp
is te vinden van wat ooit klein was en kenbaar
een begin dat deed denken aan ademen, slapen.