Het Liegend Konijn. Jaargang 6

[p. 88]

Ik schrok

Ik zag de gedaante van haar verandering aan de stand van de maan,
M'n blinde schimbij, ademden mijn oren, m'n grote kindjeskoning
van het prilste gloren, kom ik ga, besloot ze blozend voor ze vertrok,
Onderziel, zei ik nog, witgehalsde idola des schuims vol slingerhoning,

Ik schrok, daar ik had haar nog veel liever langer bij me willen hebben,
terwijl ze toch ook in haar duisterste nis nog het licht opving

Van saffraan haar wang die ik scheerde om haar bloed af te tappen
Op haar toppen parelende, pas op de doorn, de roos in knop, zij
open, ik, omgedraaid, hoefde haar niet te zien om haar te snappen

aan de hand van de haan