Het Liegend Konijn. Jaargang 6

[p. 87]

Ik zie het zo

Eerst ging ik te rade voor de daad
bij de hoge. Ik sloop bedekt met het laken
naar het voeteneinde, daar vouwde ik mijn handen
samen en boog me voor de kleine dame die sliep

noch waakte maar al begon te deinen op de bede
van mijn adem. Eeuwig zei ik eeuwig zing ik
de eenmalige die ik binnendring. Ze zei niet: als de bossen?
Ik zei wel: nee. Zoals de slaaf voor de cam die klikt

haar myriaden namen om het doosje te verlossen
van de ring. Je bent dezelfde die me kan verschijnen
maar je zal er niet zijn omdat je nooit

zal verdwijnen. Je zit in de talloze reeks van dezelfde
genen achter je rookgordijnen. Ze zei: vergis je niet, want wat
we deden was nog niks met wat we meden vergeleken

(En ik: je hebt gelijk want tot op heden
had ik je nog niet eens goed bekeken)