Het Liegend Konijn. Jaargang 6



[pagina 81]
Bewimpelde Niet jij of ik maar jullie die wij zijn, en vooral de verstoken zij, door zich niet te ontbloten, uit Giotto's gelaten haar ogen waarin spijtlicht de iris aziatisch fijnmaalt onder hun komende hemel der jumbo's roserood doorschoten tot de pijlen striemen de blanke rug die ze verlossen wil maar zich neerlaat in de zee, al heerlijk raken vol de spelonken onder dat dalen van de ademhalende op hun trottoirs om de tongen te laten ratelen tegen het donker zonder weerga wanneer de dag besluit de statie met de afname. Een tombe noem ik het noch een gave van de natuur door Casablanca te laten liggen aan de Amstel in de slotfase. Zo lief heeft de wil de redding gepaard aan het doek waarop de parade wordt gedragen, dat haar marmerblauw gaat arm in arm met de doelbewuste blik op weg naar het dure huis. Terzijde kijk ik zoveel mogelijk. Om op de kalk te schilderen
[pagina 82]
hetzelfde met deze waterverf wat in Padua kon gebeuren, namelijk dat dit stil staat en sticht de onbegrijpelijke kleur die schoon maakt. Wij graag nu voortaan samen maar de bewimpelde zij met name, voor het te laat is te zien