Het Liegend Konijn. Jaargang 6



[pagina 80]
Super Nog nieuwe maanachtiger scannen de ogen hun passanten dan de pronk, geringd, van de handen om het produkt uit de schappen, want het geheel weeft op grond van de som door de super te bestralen in een ondergang de uitkomst. En de avondweg steek ik over om te volgen de belofte die me thuisbrengt in de kamer waar ik uitpak wat me schenkt maar verzameld heb ik niet wat ik achterliet zonder het te verliezen. Op de tafel, veranderd in een aanrecht, ligt het wetboek. Door de ramen het vertrouwde lokken van de verbouwde woestijnen. En ik, die niet kan kiezen, tref zeker het wapen, verborgen in mijn tong, om uit te spreken, zoals de stad om me heen de zucht, de vloek in de vorm van de zegen, die me verplicht weer de straat op te gaan. Wie me zag neemt nu onmiskenbaar een ander waar en niemand raadt de reden van de vlucht in dezelfde richting terug, langs de verlichting, naar de koopcel. Omhels me, fluister ik, Allah tot de tanden toe, in de naam van uw collega, en verzegel wat ik doe met de lippen van wie ik nu opnieuw benader