Het Liegend Konijn. Jaargang 6

[p. 32]

Een brief om achteraf te vinden

We hebben de kosten beraamd en besloten dat de kozijnen
beter uitkijkposten zijn en we onze adem op ruiten
gekristalliseerd moeten weten, en koesteren. We zien

de aanlegsteigers, dat wel, maar staan tegelijk op de spaanders
als vermanende vingers - de wereld langszij en toch
tussen de wal en het schip moeten kijken.

Het water is niets om bang voor te zijn, dat is wat
je hoort als het kabbelt. Onze tenen zullen niet smelten,
onze ogen kunnen uitgewreven en ook neuzen dichtgeknepen.

Het zijn onze knieën waar onze zorgen naar uitgaan - zo een steiger
is een brug naar waar het water diep genoeg is om te drijven of
verdrinken; raken zal het je hoe dan ook. Onze gewrichten

zijn al sinds lang hun soepelheid kwijt, ze corroderen door
de minste druppels van een zee wier golven enkel
elkaar hebben om in over te stromen -

wij hebben enkel elkaar, we bewonen waar we aan hechten
en blijven.