Het Liegend Konijn. Jaargang 6

[p. 33]

Verslechtering

Ik weeg halfblind de beelden in mijn hoofd. Te licht
bevind ik ze al lang niet meer sinds ik de beving die de daken
buiten hun goten bracht, met grootgeopend zicht

doorstond. Het donker komt sindsdien op plaatsen
waar zelfs schaduwen niet vielen: het kruipt op poten,
hoog als stil maar onherroepelijk failliet van leven, rond

de randen van mijn blik. Ik weet, hoeveel je ziet
is ook afhankelijk van zwarte vlekken die als mazelen
hetgeen je nog van vroeger weet verhaken tot

een te dunne sprei, te weinig warm opdat de nacht alsnog
op afstand blijft, fatsoenlijk. Het is al laat - slechts vaag bemerk ik
nog wat beelden, de wijzers en gewichten van de oude waag

verschaald.