Het Liegend Konijn. Jaargang 6



[pagina 31]
Een-tweetje met de dood Hij wil graag klaarstaan met hij weet nog niet wat. Een zak? Wat is geschikt om iemands dood mee te grijpen, hoe iemands laatste adem te klokken in een luchtdichte ruimte die zich sluit als zandzakken een verwoestende waterstroom? Hij zoekt naar een flits, een vermoeden, een bel die klinkt in zijn hoofd om te weten wanneer hij moet vangen. Hij kan niet meer wachten tot lucht in druppels geperst kan als water dat rondgespannen valt volgens fysische wetten. Dan, voor het eerst vandaag, pakt hij haar arm die het laken kroont als een paalhoofd horizontaal aan onderlopend strand - misschien is er een schelp om hun ruisen van voor de branding te bewaren, de enige plaats waar ze niet helemaal in lucht opgaat en waar ook wat hij is, niet oplost als een golf die land niet langer aandoet.