Het Liegend Konijn. Jaargang 6



[pagina 28]
Schaak Zijdelingse bespiegelingen aan een schaker - zou Vasalis er ook één zijn geweest?
I Alles is al gezegd, niet enkel vandaag, over het zwart-wit van de wereld en hoe koningen slechte verliezers zijn, het hoofd van een spel dat zich zonder hen niet laat spelen. Je peinst, je trekt je terug en wacht - ik zeg glimlachend, dit is de tijd die niet verloren gaat. Je wijst naar het bord, dan lichten je ogen als je herkent. Wat ik niet uitspreek:

[pagina 29]
II een naderend uitblijven van zetten, de lucht die zich niet langer in decibel uitdrukt. Geen voorbereiding zwaar genoeg om dit moment in rust te verwachten - toch, geen wens om me eraan te onttrekken, dit wil- en wereldloos drijven op de stilte van je gedachten. Of het hoofd of het hart het skelet van ons spel vormt, krijgt zelfs dan geen afdoend antwoord. We kunnen nog alle kanten op, weten dat er meer is dan enkel tegenstand - een slecht verliezende dame heb ik nooit gekend.

[pagina 30]
III Hoe ondoorzichtig de ruimte op een perfect vierkant bord voor de speler kan zijn. Een blik is doorgaans niet iets waaraan kruisende paden zich zondermeer tonen - een blik is een stip tussen pijlen. Dat beweging een ander gezichtspunt kan vergen, is wat pion na pion in een steeds ruimer wordend veld op mijn netvlies staat als de som van lege plaatsen. Verliezen is vooralsnog geen vraag. Boren in onbekende grond en wegen, dat wel. En altijd, mocht het nodig, opnieuw willen beginnen.