Het Liegend Konijn. Jaargang 6

[p. 173]

Boerenbegrafenis

alles was eenvoudiger toen:
mannen met benige koppen
bliezen op hun vingers: piepende
deuren, harde riemen, magere
vrouwen als ruwe varens rezen
voerden steeds welgemoed
onschuldige kippen

zoals het vee voor gods aangezicht graasde
en de boer zijn rug rechtte op golgotha
(welige mesthoop onder eeuwigheids dak)

heden verzamelen zijn kinderen zich aan het winderig graf
rillen nog eenmaal voor het bleke gezicht
met de neus, scherp als een potscherf, een
roestig slachtmes stel
dat hij zijn ogen opende: net een
ijsbaan al sinds de oorlog
schaatst niemand meer

hun schorre bede reikt niet ver:
‘vader ach wat zijn wij dan
evenals koeien die de kruisweg lopen
gevallen uit eeltige hand’