Het Liegend Konijn. Jaargang 6



[pagina 172]
Moeder aarde lang wachtte ik op je, mijn moeder, geduldig als een gifslang, als een slapende kiem, dorstend als dorre zomers moeder, het was een dag als alle andere licht hadden we amper gezien scholen rillend bij elkaar in de tandeloze lach van een stervende o mocht de zon hoger komen, moeder, hoger en hoger de zon vol leeuwen, vol vruchten, als vette vogels als een boom vol zonen o te glijden uit je broedbuik of te slapen bij de blinkende vissen in het machtige water bij het brood dat naar goden rook hoorde je spreken met je holenstem: heb je honger mijn zoon, eet mijn handen mijn grove modderknollen en ik omklemde je lemen heupen je zware benen die uit de rotsgrond braken (veel later pas ontwaakte aarzelend als een wond die al niet meer bloedde je tere gezicht)