Het Liegend Konijn. Jaargang 5

[p. 198]

Crash stills

1

De auto rijdt zich in mist vast. Dit moet het meer zijn.
Men stopt vuisten in zakken, tot de pols in het brood.
Men kneedt het zachte vlees. Dit is het zuigen van de vissen.
Tussen de knieën door ziet men mist uit de koplampen drijven.
Op zoek naar een sigaret raakt men iets warms en nats aan
dat zich als een hondensnuit tussen je vingers wurmt.
Op de achterbank ontworstelen twee lichamen zich
gejaagd aan hun kleren. Men bestaat volledig uit
monden. Proestend opduikend uit het meer.

Je zag jezelf met een vis in je handen. Kloppend als een staart
tegen de houten pier. Dit is het wachten op goede, eerlijke stilte.

Gelukkig bleek het achteraf
niet de mistbank te zijn die tussen je knieën uiteen waaide.
De auto doorkliefde almaar sneller de mistbank
terwijl lichamen zich aan wat, aan wie dan ook vastklampten.

[p. 199]

2

Gekromd sta je tegen de branding in. Van het balkon af kan ik zien
hoe geschreeuw zich terug in je gezicht slingert, gutsend in je nek
als wild haar.

Als je je hoofd achterover gooit alsof je een fles aan je mond zet,
krijgt je adamsappel iets
van een ruggengraat.

Ik streel enkele meters van je af.
Het is een milde avond.

Vannacht borduurt een roos zich op je hemd.
Het duurt uren om haar van je borst los te maken.
Je kijkt alsof je me kan zien,
nu je ligt te slapen, wimpers als garen, neus
tussen wijsvinger en duim - een bloedneus stelpend
die er niet is - ik trek je hoofd achterover.

Je omgekeerde mond in de spiegel imiteert iets grappigs.

We kussen
terwijl het over ons heen uit ons weg blijft sijpelen,
zo graag zoekt het zich een weg.

[p. 200]

3

Met natte vingertop schrijft de vrouw haar naam
op de lippen van een man - hartkleurig. Naast het huis
staat een auto met draaiende motor. Op de achterbank
liggen in een doos wanordelijke onderdelen van een samoerai-harnas.
De vrouw ontkleedt zich en nummert traag ledematen. Insecten
schieten als gensters langs platanen. De vrouw
gaat de badkamer in, sluit de ogen, glijdt ruggelings
van de deur af. Wat beweegt
in de achteruitkijkspiegel, denkt de man. Zijn lippen
glanzen. Almaar sneller ademt de vrouw, achterhoofd tegen de deur.
In haar pupillen rijdt de man door een bos. Koplampen
zetten de platanen in ijs. Bot voor bot
heeft het harnas zich gereconstrueerd. De handschoen
op de schouder van de man. Het gekerm van de vrouw,
de gespreide benen van de vrouw, haar wijd uitstaande tenen.
De vuurbol klimt razendsnel de boomstam op.
In een flits was alles voorbij.

[p. 201]

4

Een ochtend als deze, irrationeel,
over vlees gespannen cellofaan. Hitte
scheert feilloos kaal. Met open benen
aan de rand van het meer laat men zich
achterover leunend op de ellebogen
tot de navel in het water zakken.
Met gesloten ogen, de tenen gestrekt naar de bodem.
Vissen springen tegen de stroom op, de berg op.
Een vrouw zal een jurk uittrekken en die
te water laten - stroomafwaarts zal ze de bedding volgen,
heupwiegend, doorschijnend 's nachts in het meer oplichten.
Men zal met maanlicht geolied, met de ogen boven
het wateroppervlak op de jurk af drijven. De vrouw
zal de berg op haar beurt afdalen: aan de rand van het meer,
het hoofd in de nek, zich achterover leunend op de ellebogen
tot de navel in het water laten zakken. De jurk
zal op de bodem wiegen. Vissen springen
als zilveren harten in staat van paniek op en neer,
open en dicht. De vrouw zal een hoofd met de hiel
naar zich toe trekken, met zachte dwang
een mond op de juiste plaats houden.