Het Liegend Konijn. Jaargang 5

[p. 194]

Redding

1

Ik hou je bij de knieën vast terwijl je op de brugleuning staat te kijken
naar de trillende vlek boven het asfalt. Even later sta je
met uitgestrekte vleugels alsof jij het bent die hangt te bidden,
wachtend op iets kleins in de berm om je op te storten
om mee te slepen naar de zon.

Het is windstil, en toch
bollen onze kleren als druppels rond ons op.

Is dat
het onbegrijpelijke ijlen van de wereld,
een naschok uit de geschiedenis,
een ongeval zonder voorgaande?

Je klemt je armen rond mijn hals.

Als je wakker wordt, weet je het zeker, als je gaat slapen
weet je niet eens meer of jij het was
op de brug in de zon.

[p. 195]

2

Ik ben het die je ziet, ondersteboven
in de traag uitrekkende traan
aan je vingertop.

Niets is verlangen waard
als we niet doen alsof het opnieuw zal gebeuren -
ga bij de brug staan, jongetje
klim op de leuning
sluit je ogen,

iets veel te groots zal op je af suizen
en rakelings voorbij schieten - dit wankelen van je is de liefste
nabootsing van vallen.

Een hand op je voorhoofd. Een vinger trekt het ooglid omhoog,
de vingertop met paarlemoer ingestreken. De hand op je wang.

Op een dag als deze kom je er niet uit wat bij wie hoort en waarom
de dingen zijn zoals ze zijn,

blijf maar
in bed, opgerold
koortsig diertje
blind kruipend van het licht weg.

[p. 196]

3

We hebben de brug met lucifers nagebouwd. Asfaltbladen
in repen geknipt. Struiken aangebracht. Alles naar de natuur.

We doopten een autootje in karmijnverf.

Vader en zoon, liggend op de vloer
van het tuinhuis, met vuurrode vingertoppen.
Zo moet je liggen. Zo wil ik me je herinneren. Je schitterende ogen.

Het autootje bromt.
Zwavelkop tegen schuurpapier, lucifer na lucifer schietend naar de brug.
In de hoek van het tuinhuis pulseert de gele
tuinslang alsof hij nog leeft.

[p. 197]

4

Uren later
wordt je pyjama donker onder de oksels en op de rug
alsof je door een droom rent
naar de brug, opnieuw en opnieuw. Maar ik kan je niet helpen,

op de rand van het bed gezeten zie ik je witte knokkels
rond een autootje geklemd.

Misschien
denk je, toen je op de brug stond
scheurde de ultieme Ferrari onder je door
onzichtbaar in zijn perfectie, alleen
verraden door een glinsterende vrouw in de lucht. Of botste hij
tegen een glazen muur op, tegen de natuurwetten die zich verzetten,
tegen zijn eigen onmogelijkheid, spatte hij open,
een druppel karmijn in je oog.

Rij maar in je racewagen, rij onder de brug door
waar je met gesloten ogen op de leuning staat, karmijnrood
stromend van je wangen. Je armen jubelend.