Het Liegend Konijn. Jaargang 5

[p. 189]

Petite histoire

Elke zondag staat hij aan het bed
waar zij al twintig jaar verschrompelt.
Een mummie in een sarcofaag,
haast onvindbaar in haar zwachtels.

Drie vergeelde foto's, de klok
die niet meer slaat, de versleten plaid:
gadgets van gestolen huiselijkheid,
de pleisters op haar houten been.

In de kast twintig badhanddoeken,
gekocht voor haar verjaardag,
met de handen in het haar:
want ze bleef leven en vergeten,

als een visgraat in zijn keel,
als om zijn onmacht aan de kaak
te stellen. Terwijl het gister lijkt:
zijn gestreken hemd op tafel,

de warme wafels in de winter,
het gespaarde avondmaal
als hij later thuiskwam:
daar dacht nooit iemand aan.

Hij durft haar niet meer moeder
noemen: stel dat ze wakker werd,
hem aankeek, zijn naam uitsprak.
Alle hanen zouden driemaal kraaien.