Het Liegend Konijn. Jaargang 5

[p. 100]

Küssnacht, Vierwaldstättersee

De dorst van de goden, geoorloofde dorst
- maar de goden staan versteend in een kast
van het museum, dorst op hun gezicht;
dit water dan, zijn nevels als enorme lakens
slaan de stilte naar het midden toe. Dáár zijn,
naar oevers kijken, lijnen zwart en groen
en kleine lichten die slaapwandelend dazen
tegen de hellingen. Ik kan de stemmen raden
die mij niet bereiken. Welke goden? Toen je
even omkeek heb ik het geweend, het meer.
Mijn ogen zijn het voorgoed kwijt. En ik heb dorst.