Het Liegend Konijn. Jaargang 5

[p. 82]

Huis aan de Bras In memoriam Alphonsi et Josephi Derluyn

Nooit weg uit het gebied waarin
op zondagen in juli
wij liepen, achter mijn vader
aan en speelden doorheen
het land van oorsprong.

Rond ons de grachten, ondiep
van bloemen en onder water
gleed met ons mee het lijzige
gras. De hoeven gedoken achter
hun schermen van koren. En

duizend vogels. Naar het huis aan
de Bras. Huis aan de Bras, aan
de spoorberm, de spoorbel, de
barrière van varens waartegen
een trein zich gemoedelijk lei.

Wat is geworden in zijn graf
het zachte hoofd van mijn vader?
Op deze natte winterdag met
wilgen, verzonken in de
witte rand van hun poel en

ieder bos uitgekamd tot op
zijn schedelbeen, verweer ik mij
en rijd naar het huis aan de Bras.
Gewikkeld in resten: van trage
verhalen over doelloze mensen.

[p. 83]

 

Maar zie: het huis aan de Bras is

 

niet meer. Verdwenen 't perron,

 

perelaar, pomp en pissijn. En

 

ijdel schelt de bel de passage

 

van een trein. Niet eens inge-

 

 

 

perkt tussen varens en grachten,

 

een kerkhof van gras. Ligt dáár -

 

in het graf van dit huis? Rechtop

 

staan onder 't gras: de zeer

 

oude glimlach van vaders

 

 

 

oude verwanten, wandeling

 

door de moestuin in vruchten,

 

koude kachel op een warme

 

zomerdag, de huiver van

 

een kind voor de adem van

 

 

 

onbekenden: grootoom, groottante,

 

alles overspoeld door

 

grote begeerten naar groot.

 

Langzaam leggen rond mij de

 

dingen zich neer, geboren

 

 

 

altijd op de rand van twee

 

werelden - één die wandelt, wég

 

en één die hijgend moet wachten -.

 

Eén winter rest mij om nog maar

 

het huis aan de Bras te trachten.

 

 

 

Later is álles ondergronds.