Het Liegend Konijn. Jaargang 5

[p. 80]

Stormhut

Rond de tafel samen en te midden
van wat ons de nacht verhult; en
pratend over 't wankelen van pylonen,
over - op een wind in evenwicht - wat
tijdelijk beschut: balken, vleugels
licht, panelen van beton en hoe
een oud verlangen stort ineen.

En buiten, aan het waterfront, houdt
aarzelend in zijn greep de wissels één
die 't ontij voor een poos in goede banen
legt. Geen woord gezegd; een regen slaat zijn
beeld de ruiten uit en heel benomen
rest hem zelfs geen hand, wat warmte
voor zijn binnenkant.

O, op een eiland in de stroom en haast de
zee nabij: hoe trachten wij met woorden
klein te krijgen. Op staand, aan de
deur in koude wind verstijvend al,
schreeuwt iemand naar zijn maat. Een
ander zegt: ‘Zie hoe hij haast vergaat al,
hoe de lijn die tussen water ligt en

oever al niet meer dan water is; en
water overal.’

En sleurend aan de sleutels,

voor één man te zwaar, vraagt hij die
buiten staat - en met een vage zwaai -
om raad.

[p. 81]

 

Maar rond de tafel, midden van wat ons

 

de nacht onthult en wetend hoe dit

 

huis van glas en ijzer, hoe de tafels, hoe

 

de mist, hoe 't lachen, elk gefluister

 

niets dan duister is: elk kent zijn tijd

 

van schaften, strijd en geen die onvoorzien

 

de drift van ijs en regen tarten wil.

 

 

 

Dus: pratend over 't wankelen van

 

pylonen, hoe men uitgeput nog

 

tegenhoudt; wij, zittend in de stormhut

 

waarrond sneeuwdrift snijdt, zien hoe

 

daarbuiten weer een maat verdwijnt. Een

 

ander trekt het waaigat uit. En regen,

 

die vanbinnen ruist, komt aan ons ogen.