Het Liegend Konijn. Jaargang 5

[p. 76]

Enkele gedachten bij de ruïnes van de abdij van Sint Orens (Hautes Pyrenées)

In elk gebied dat ik
bewoonde,

woont

wat ik achterliet.

Ontastbaar buigt in
tuinen verleden

tederheid

het gras, een struik.

Mijn blik hangt in
gebinten van

huizen, gevangen

in de steen erosie van

een verdriet.

Wie loopt door steden,
vindt en vindt niet.

En hoort

in 't onhoorbare

gewiek

van flinterdunne vleugels:

eeuwen leven,

ijl geworden en enkel

nog licht. Zó

hangt ook in Sint Orens

tussen gevallen

muren van refter,

koor, kapittelhuis

[p. 77]

 

nog de volgzame ziel

 

van kleine ezels

 

die, geladen, berg-op

 

 

 

berg-af

 

zich een ladder

 

zochten van steen;

 

 

 

de volgzame

 

ziel van kleine mensen,

 

elkaar kruisend,

 

Jacobs ladder

 

op en af en

 

vechtend tegen

 

een herfst van rots

 

en oranje struweel.

 

 

 

Niet meer spittend,

 

schoffelend, tuimelend

 

over taal en

 

alaam de tuinier:

 

 

 

u groet ik, broeder,

 

uitgemeten staande enkel

 

nog in de spatie tussen

 

zwerfsteen en

 

gevelde bomen, 't veld

 

 

 

dat -half weggewist - in

 

een wildernis door

 

u werd uitgelegd;

[p. 78]

 

u groet ik, ál de dieren,

 

't kruid en puin waaraan

 

sleten hun hoeven;

 

 

 

en de grijze

 

monnik die bij een gespleten

 

steen het ongetemde

 

temde tot fontein.

 

 

 

Geef mij een wildernis,

 

dwong áf de man

 

van god. Ik wil mijn

 

wildernis terug,

 

zei tijdloos later God

 

 

 

tot de man. Tussen die

 

twee staat nu

 

in Sint Orens:

 

het kerkkoor

 

niet, geruïneerd; een

 

bergkeel niet, die stom-

 

geslagen stikt in

 

schaarhout en mist;

 

 

 

maar tijd; en daarin:

 

overmaat

 

van leven, uitgeveegd,

 

uiteindelijk losgelaten,

 

speelzaam als het vee:

 

nog speurbaar,

 

onnaspeurbaar bewegend.

[p. 79]

 

In elk gebied dat ik

 

bewoonde,

 

woont wat ik achterliet.

 

 

 

Ontastbaar streelt in

 

Sint Orens

 

een tedere

 

hand 't verleden van gras

 

en struik.

 

 

 

Ik sta voor het open luik

 

en zie;

 

niets is te zien; en niemand

 

die mij ziet.