Het Liegend Konijn. Jaargang 5

[p. 43]

Vroeger later

De vechtjassen kwijlen. Ginds op de vulkaan

staan je sandalen, wachtend tot beklimming
en gekrabbel naar de krater roodgloeiend

achter de gekromde rug is; 't getergde hert
der jacht ontkomen, de zak met stenen zwaar

van spijkerschrift gedragen langs het trippel-
spoor der duizenden muizige monsters die

slechts pissen kunnen ter territorisering,
terreur. Waar dan was jij waarachtig en

hoezo daarop gebeten? Ordening, ach -
schaapskooi van gedachten, de wollige. Maar

ziende de maan, gepokt door ons kijken,
is beter te wagen de sprong in de nacht.