Het Liegend Konijn. Jaargang 5

[p. 44]

Ontwaken

1

Op tijd geschud en toch vergeefs. Hoe liever
was ik blijven hangen tegen je schoot en zacht

gevallen in lustvolle verloming. Moest weer
zo nodig de lakens verschonen, kramp wegwissen,

je lammeren spenen - hun krullen melkig slap
en blank, als dromen, spartelend onder mijn

handelingen, doeltreffende, stelselmatig teder
en onbenoemd tenzij als troost. Je reikt me,

ogen toegedaan, iets dat ik goed moet proeven:
de thermometer van een smart. Ontwaak, zieke

broeder wiens nachtrust en afwezigheid
hier diensttijd vervult. Als waren we één, oud

lichaam dat zich varen laat aan zijden draden.

[p. 45]

2

Die vingernaalden zijn het ergst. Steken
mijn ingewand en dan moet ik naar huis, dravend

gehaast door nog duistere straten.
De schaarse mensen groeten, vermoedelijk

vanwege een indruk, heel vaag, van de pijn
van schepselen die niet er horen te zijn.

Het stadskanaal voelt weinig maar zijn
vieze water is waarin ik me herken bij schemer

van domheid, kou. Jij zult me geven
wat je zelf hebben wou - daarom

ben je gesloten als een winkel,
daarom ook kun je alles krijgen van mij al

blijft het gemoed bezwaard. Ruim weliswaar
de zich strekkende buiksloot;

van het gebaande zijn de randen benaderd, bekend.