Het Liegend Konijn. Jaargang 5



[pagina 344]
De roep die ik in mijzelf hoorde Ik geef gevolg aan de niet geuite lokroep die geheel en al buiten hen omgaat die hun aanwezigheid slaakt zonder hen daarin te kennen die aantrekking die ondanks hunzelf van hen uitgaat kom ik tegemoet met beide armen uitgestrekt als een slaapwandelaarster zo meander ik langs meubels, de afgronden van de kamer en nader waar mijn radars mij brengen daar waar mijn uitgestrekte armen in die van de ander zich in de armen van de ander bergen. We doen ons tegoed. Hier lopen we te hoop op botten en spieren en bloed stuiten tegen muren ketsen af op gepantserde harten want niemand riep mij op hem toe, niets verzocht mij te komen dan de roep die ik in mijzelf hoorde.