Het Liegend Konijn. Jaargang 5

[p. 275]

Wiel Kusters

De hitte zegt

De katten verliezen hun haren hele plukken
op de blauwe mat die niet de hemel is waartegen
noch het uitspansel waarin maar een bedenksel
van de vloer waarop ik onbeweeglijk lig

de lucht rust als warm water tussen de muren
buiten speelt de kleine jongen in zijn badje
in golfjes die zijn moeder maakt
haar hand wapperend in het lauwe water

de jongen is een kleinzoon
de moeder is een dochter
de hitte zegt ik ben je jaren jij hun vader
in het groot en in het klein

*

ik denk het is de heetste zomer sinds
ik uit mijn moeder werd genomen
in haar armen neergelegd ten slotte
in een wieg

het is mij meer dan eens verteld
zodat ik het nu wel schrijven moet
nog een keer in mijn leven
mijn vlees onder haar sluier

[p. 276]

 

het rag van mijn ophanden weefsel

 

nabije geboorte haar haren

 

waardoorheen de wind speelde

 

als de adem van mijn vader

 

 

 

of de latere antwoordteugjes van mijn moeder

 

die zij koeler dan de buitenlucht

 

over mij blies kleine briesjes de onzichtbare

 

waaier van haar zo gewone voornaamheid

 

 

 

*

 

 

 

een wieg in de schaduw ver van vochtige grond

 

en wortels en schimmels en het kleine gedierte

 

dat kruipt en sluipt en boort en graaft

 

maar volop in de wereld van wespen vliegen muggen

 

 

 

toen tegen dit alles de sluier van de bruid

 

maar gelet op de tijd die nununu tegen mij tikte

 

met haar eerste reeds vele seconden minuten uren en dagen

 

als wespen tegen de onderkant van wilde wingerd

 

 

 

vooral toch tegen het bejag van vliegende insecten

 

toen tegen dit alles het doorschijnende wit dat zij droeg

 

op de dag in september dat iemand haar vroeg

 

of zij wilde worden en blijven wie ik denk dat zij was

 

 

 

met mijn vader de tengere sterke die ondergronds werkte

 

in gordijnen van stof van steenkool en steen

 

stof dat zich vastbeet naar ik later begreep

 

in het diepst van zijn longen die hijgend hij sleet