Het Liegend Konijn. Jaargang 5

[p. 277]

Romance

Ik heb een oorbel horen luiden
in een woordspel zonder klepel
en toe maar een klokkende lach

intussen stond daar mijn moeder
gekleed in de golfjes van een jonge zeearm
onthutst als een meeuw op het beeld
van een gebronsde man

het was zomer of jeugd maar de portee
van die regel even onscherp
als de lijn van het tij

veranderlijk werd nu het leven
mijn moeder schrok van mijn navel
ontbond haar sjaal voor mijn ogen
en legde een schelp in het zand

de zeearm verzandde het beeld sloeg groen uit
het werd tijd voor de liefde van vader
volwassen doorboorde het meisje haar lel

twee kleine knopjes van goud in het oor
een ring en een piepkleine zakdoek
zo groot zou de neus van haar man toch niet zijn
zijn tong stroef genoeg voor haar kinderlijk leed

veranderlijk eenmaal haar leven maar veel bleef gelijk