Het Liegend Konijn. Jaargang 5

[p. 271]

6 Schapeneiland

Zomaar is alles en zonderling.
Een dag als altijd.
Een dag als nog nooit.
Een tafel aan een raam.
Een raam uitziend op grazende paarden.
De woordenwind waait.

De woordenwind waait.
Een midwintereiland.
De zon in het helmgras.
De lucht en de wolken zij hebben geen jaartal.
Jij en je schaduw zij hebben geen naam.

Jij en je schaduw zij hebben geen naam.
Een midwinterochtend.
De wind in je haar.
De zon op de golven.
Sluit je ogen en zie.

Sluit je ogen en zie
de klapwiekende meeuwen. De oudblauwe hemel.
De zingende, de pré-ulyssisch zingende,
de met niets en niemand
begaan zijnde zingende zee.
Kriskras het wrakhout en scheepstouw,
tonnen en lorren, kokkels en keien;

[p. 272]

 

verdoledingd alles, van verre gekomen

 

naar verder op weg.

 

Er is alleen maar poëzie.

 

 

 

*

 

 

 

Hetzelfde jaar

 

twee seizoenen later,

 

schapeneiland troost.

 

 

 

Vleermeisje vloog.

 

 

 

Regen, sneeuw, wind of hagel,

 

langs de deinende wijdte, iedere dag,

 

wandelschoen of rubberlaars.

 

 

 

Minne is menens geworden.

 

 

 

In de blink van de zon

 

golfslag na golfslag

 

de strandlopertjes sprintend.

 

 

 

Stilte heeft stekels gekregen.

 

 

 

Op een avond

 

na het eten, alleen.

 

The Lonely Suppers of W.V. Balloon

 

 

 

Hoe nu,

 

hindehenen

 

en verdwenen u?

[p. 273]

 

In het schemeruur

 

toen de grote verfdoos openviel

 

achter de wolkenbanken;

 

violette Himalayaluchten

 

boven Noordhollandse nollen

 

die op Toscaanse heuvels leken.

 

 

 

Van puberpuistenkoppenlanggeleden

 

tot heden;

 

duizend-en-eenvuldige,

 

jij die de enige bent -

 

 

 

Met de vlieg vleugelschikkend

 

op het raam, met buiten

 

in het groeiend halvemaansspooklicht,

 

mauve waterverfplassen waarover

 

runeritsend de windvlagen trokken.

 

 

 

Om jou en de jouwen

 

zo vaak als zat zak in as.

 

Zo wijd als het windjammert

 

uit het goudganse al.

 

Zo woordeloos als het dreint

 

in de engte.

 

 

 

En hoe

 

vanover die regenroseplassen

 

Himalayahollands zij kwam,

 

 

 

Myosotis Palustris.

 

 

 

Om te zitten

 

bij het vuur van de open haard,

 

Bach, wijn en geen kleren meer.

[p. 274]

 

Langgeledens

 

puberpuistenkoppen

 

stoutste droom.

 

 

 

En daar waren landschappen nooit betreden,

 

saffraansahara's, landtongen wegzakkend in zilverzeeën,

 

trilhete bronmonden prevelend,

 

uit goudmodder oprijzende

 

veenlijken terugvallend weer met een plof,

 

sulferen prut, wolframmen stroompjes, hellehondoogjes.

 

 

 

- Armenwarmte tweezaamheid, nachtgoud mensenoud.

 

 

 

*

 

 

 

Ontwakend in de nacht

 

geen stem geen stap geen hondeblaf.

 

 

 

Onder het takkengewei van de dorre eik

 

een karrenspoor met regenplassen melkwegwijd.

 

 

 

Orion godzwijgende en Grote Beer

 

liggend aan de voet van het herderstasje neer.

 

 

 

Bij open ramen waaigordijn

 

een slaapster weet ik opgemaakt door maneschijn.

 

 

 

Ritselblad noch vleugelslag,

 

stem noch stap noch hondenblaf.

 

 

 

Trilobieten en agnaten, zo stil als in jullie tijd,

 

Orion goudzwijgende, de sterrenstrateneeuwigheid.