Het Liegend Konijn. Jaargang 5

[p. 159]

Eva Gerlach

Driemaal veranderd

1

In 1 keer verloor ik de top van mijn linkerpink
en die van mijn rechter grote teen. Het hek
bleef dicht, stampte wat. Uit die uiteinden
komt veel meer bloed dan je weet dat je hebt,
ik zocht verband, zei ‘ik lig uit elkaar,’
kneep randen toe van ongezegeld vlees

en jij, een en al buitenkant, kwam uit je stoel
‘kijk eindelijk,’ zei je, ‘uit je ogen’; toch
pakte je pleisters, alcohol en gaas
verbond alles met alles, ruimde op,
elk ding zijn vaste plaats, ik dacht het is
dat wat uiteinden geneest, buitenkant van

breken neemt me mee voorbij wat breekt.

[p. 160]

2

Dit is gewoon als hoedjes van papier,
sleutelbeen van een muis, een wisseltand:
soms het gevoel geen adem
of dat het oog zich sluit voorgoed, de hand
ligt onbestuurbaar bij de dingen thuis,
onwennig nergens anders meer dan hier.

Iemand ontsnapt aan vorm, kachelt uit ons
de Melkweg op, komt terug en dekt de tafel.

Maar hoe je afslaat daar, in het gedachte
vouw je je open als een kaart en waait,
het kleine witte woord ver aan de loopriem,
tersluiks de richting in vanwaar je kwam.

[p. 161]

3

Toen uit zijn hol de marter kwam en
keek en sloop en in zijn oog de berg
verdween en ongevormd te voorschijn kwam,
en ik daar zat gevouwen en benauwd

wist ik hoe klein je je ook maakt er is
geen put geen deksel geen ontkomen aan
wat je doordringt van ver, inslikt en uitspuugt,
de witte berg die vogels kauwt en blauw

en vroeg om nu en kreeg het niet maar vond
de keutels van de marter toen ik later,
de berg weer af en in zijn vorm verdwaald,

met huid en haar achter mijn schutting stond.