Het Liegend Konijn. Jaargang 5

[p. 152]

Piet Gerbrandy

Zeven treden

I

Je was drinken met venten dansen met mokkels je
vocht wat met hufters toen raakte je zoek. Toen bedacht je
zie af nu.

Zie van dieren af. Creperen zij in loopstal aan verkoudheid.
Zie van planten af. Zij brouwen bepaalde vergiften.
Zie van water af. Het sterft er van stof die niet kan.

Neem afstand van knipvoeg en staafmix.

Ontsla je employees. Negeer superieuren.
Druk je werken voortaan slechts in eenvoud.
Streep uit alle contracten je emolumenten.
Ruil je koopvrouw in voor huurkracht op basis van zin.

Vermaal van je lieve gedolvenen bros geknookte.

Leer van de ernstige kok. Voordat hij ziedende zeekreeft
dopen gaat stelt hij hem voor aan zijn eters. Die groeten en eren
bereidheid.

Zo neemt hij ernstig afscheid voor hij drinkt.

En knaapkoor dreint non sequitur.
Blinde hoeren swingen vervoerd op altaar van plavuizen.
Rijt habijten open raak verdoken

in rijkdom van hun ongekuiste lach.

[p. 153]

II

U bent niet gek maar achter alle kleppen ogen loeren.

Uw ruisoor is van siliciumdwergen smidse die wat u hoort
onverwijld aan dossiers in groene slaapsteden doorseint.
Die foute woorden tellen. In rubrieken opslaan. En bewerken.

Uw kachel ademt vuur dat mussen doodt. Uw dakpan
is afgekleed met spiekpegels. Gepoetste kranen druppen
chloor cholera opera propere propaganda.

U bent niet gek maar waar de zwarte melkman klingelt
rinken zijn flessen van vliegas uit ooievaarpolders.
Blauwe enveloppen verzoeken om aalmoes voor bastaard en hoerzoon.

U bent niet gek maar noemt als ze bellen geen naam meer.
Meneer weet beter. Men schept en herschept u uit lijsten delende cellen.
Elk stopcontact zuigt feiten die u vormen.

Vergeefs dat u sterft. Uw materiaal is geborgen.

[p. 154]

III

Bestijg de drie trappen die voeren.

Op het eerste verdiep huist Serena haar naam is
geen teken schudt klamme donsdekken op honingzoet
irisbont sissen dranken rookt zij haar pijpen.

Let niet op de boel de boel uw muilen schopt

u onder lage tafels

Twee hoog Leuconoë. Zij ordent haar bestanden.
De uwe mits bezoldigd. Op haar schappen alfabetten
algoritmen sleutelposten mostmeters fuga's van vlagen.

En puim. En horren op het oosten.

Op zolder windt onhoorbaar ijl eindloos
Venusta raga's in ranken van sarod haar tabla zwiep
van zwaansvlerk. Dat ben jij.

Plat water in groenige kommen koel.

Raam tuimelt boven onuitputbaar stof.

Zie vinex vinex leeuwerik hoe hinkt hij na
avondklok op vreesrijk plein zijn vetkuif glanst

van pils en mayonaise en benzine.

[p. 155]

IV

Rukt mevrouw uw haargrens op naar het noord
van uw navel huilen wolvinnen van honger om
jagerskotten. Wild smaakt weer naar niet gegeten

worden willen. Uit grond van uw tochtige stulp
zaagt snurken van diepere dieren. Geen baat meer
bij winterkomkommer. Bij beerzwoerd. Bij ramenas.

Sneeuw siepelt langs uw bovendorpel binnen.
Wit zink vertoont slijtage van uw drummen.
Uw kaars mevrouw werd honing voor het vuur.

U droomde van ijsblanke bergen maar zonder dat klimmen.
U hoorde van lommer in dal maar dan zonder die dauw
en dat klamme en knieën die steven en stijf bleven.

Nu niets dan erop uit. Schrijlings uw slede ingewreven
met wat rest aan uierzalf. Hoog troont boven kammen
dra ampel u veie mevrouw die gaat nemen en geeft.

[p. 156]

V

Lendeloos de feeks van bergen

gespt 's morgens een voor een

haar ledematen aan heup wiegt

het matblauw traandal in.

Daar vist zij tot zij beet krijgt in de middag.

Dan pist zij in de brem plukt zich een beshand.

Dan legt zij zich neer in de bosrand en geen

die niet gluurt hoe zij droomt in de luwte.

Lendeloos de heks van bergen

kiest zich 's avonds een voor een

een knaap om te eten een man om te drinken

een stier om de morgen te halen.

's Nachts gespt zij al haar leden af:

haar kuit en haar been

haar heup en haar stuit

haar borsten haar tanden

haar oog en haar pruik

Wie haar bijsliep zag nimmer nog daglicht.

[p. 157]

VI

Jullie maken veel over aan doelen.
Jullie stalen je bleke ballen met loden zandlopers.
Jullie joggen spartaans je woonerfelijk baanvak je meetloze
stadia asfalt malen knieën kraakbeen tot arena.

Durven jullie nog vrijen de dans van het grinnikend virus?
Stampen jullie nog wortelen peren pompoen? Voor soep die niet smaakt?
Blijven jullie nog schrijven voor scheurende dieren?

Kap nu ook maar de bossen zij verzuipen al onze rivieren
zij verhitten de hemel met humus zij maken ons liefderijk
ziek met hun gifgas en schoonheid.

Slobeenden zaaien griep en snappen vlucht.

Maar morgen komt gelukkig jullie ondermaatse kachelman
zijn dokterstas vol afgedankte kraantjes. Morgen slurpen
jullie lever uit een sneeuwgans die ontkwam.

[p. 158]

VII

Tegen morgen lokt een je mee en je gaat. In laatst

kwartier laurier in je tuin je struikelt haar dageraads alt

grinnikt hartig. Dinsdag net voor ontwaking twee uiers

oorlam twee kazen twee glazen voor blik op stroopklok.

Tegen morgen drie roept je op en je komt. In wrong rijpen

bramen lakens gerafeld sta je sapvingerig op.

Donderdag breekt schaal in haar tas rollen tamme kastanjes

je hakkelt ze schatert ze molt je nog voor een ontbijt.

Tegen morgen wil vijf je hand in haar haren. Vijf dagen stroeve

sloten stompe loper ongepast gemaal dat hapert ossen

die verdrinken voor slacht. Zaterdag stoven zes peren in bolle

retorten water van onrust wek je van haar schenden.

Tegen morgen wil zeven je hier en je slaapt. Zon op tik in haar

vloer die zich rekt. Dons op haar plakkende dijen gebeier

van brons. Hoe schurkzaam haar dorp en je blijft er.