Het Liegend Konijn. Jaargang 5

[p. 125]

Wikkel

Ik wis de vlekken niet waarvan je weg wil
kijken. Vingerafdrukken vullen jou in,
bloesemblaadjes op het terras. Takken schaduwen
het raam, gras kent jouw voeten vanbuiten.

In de mond der rozen druipt bloed, dauwt de nacht
terug. De tuin ligt, verkleed als jij,
zomers te zijn. Ontrafelt hij verknoopte
en nog ongeboren dochters. Eén arm onverhoeds

verklikt, vleermuisvleugelvlug. Mij goed.
Zo wikkel ik jou af, gaat een briesje
waaien van vroeg bladverlies en bladder ik,
mond die een luchtkus geeft. Is het storten,

de val verlengen met mijn hand, water
plengen naast een kan? Jouw lippen lezen
geen bokkenzang. Ik beeld mij maar
af. Zie mij. Maar kijk niet zo lang.