Het Liegend Konijn. Jaargang 5

[p. 124]

Steen

Om te beginnen ben je. Nevel lekt nog het donker
uit en slaap fronst op haar wang, legt een oor
te luisteren naar polyglot gekras onder de pannen.
Het gebladerte is van papier. Vervalsing door

de zomer. Verklaren jouw vingers de vraag
waar eerste licht haar aanscherpt, antwoordt
haar deinen en zit je je te verkijken. Ogenblik
uitgewoond in een veranderend raam. Heffen

krekels vleugelwrijven aan, kriepende dactylen
in schilfers. De gordijnen schuiven haar
geen kleur toe. De kamer trekt krom op de foto.
Het verlaat zich op een schouder: je houdt

je hand, warmte wordt vacant. Lees haar.
In haar groeit een ander gezicht en draait
haar buitenstebinnen. Ergens prevelt hoorbaar
water tegen een steen die verzonken ligt.