Het Liegend Konijn. Jaargang 5

[p. 84]

Harmonieuze honger

Soms zou je van de grond los, de boomkruinen voorbij,
boven de wolken wel een blauwe schilder willen zijn,
en in de blauwere dagen van je blauwste onschuld
zij die zonder zonden zijn zonder meer geloven.

De wereld zou je meesterwerk, de mens je muze zijn,
en ieder dier zou als een trouwe taal de kunst verstaan
om door alle mogelijke tralies en begrippen heen te glippen
en op hol te slaan waar en op welk moment hem dat belieft.

Maar wat ben ik zonder de grond waar ik het gras van maaide
toen ik nog de voorzaat was die nu al jaren in mij voortleeft,
en het geluk herkende van een kalm herhaalde handeling,

het zwaaien met de zeis, de precieze voering van de pen
die pas gedoopt in water de goddelijkste schoonheid
en de grootste waarheid bij de keel grijpt.

Wat ben ik zonder die grond van onherroepelijke harmonie?