Het Liegend Konijn. Jaargang 5

[p. 83]

Pieter Boskma

Uit zicht

Ik keek om mij heen en was weer ter plekke.
O perspectief van altijd! zou ik zuchten
als dat in de helse en hondse dagen
van afbraak nog was toegestaan.
Nu liet ik het bij een inwendig hoera.

Tussen twee steile hellingen zand
hing de scharlaken zon aan een wolkje.
De branding verzilverde zich en gaf prijs
al wat van waarde het water bevolkte
en wat was het spartelen weerloos.

Een hond op drie poten hinkte het strand langs,
de oren gespitst op een fluitje van baasje
dat blijkbaar de kou voor gezien hield
en in een strandtent jenevertjes dronk
want hij was aan geen einder te zien.

Arm beest, dacht ik nog toen de nacht viel
en het golfjesgefluister mij vulde met heimwee
naar mijn eigen manke dagen, toen ik hier
de slaaf werd van een groot verschijnen
in mijn wankel janken naar de maan.