Het Liegend Konijn. Jaargang 5

[p. 68]

Herfsttijloos

Gemeen mooi zijn herfstweitjes,
ze vergiftigen grazers graag heel traag.
De godin had moeten weten dat zelfs haar
seringblauwogige dochter een man goddelijk
behaagt zolang hij niet altijd aan haar zitten mag.
En wie wil niet een halfjaarslief dat weerkeert
maar nooit verjaart?

Joelend komen kinderen uit de school aan zee:
‘De aardas staat niet loodrecht op het eclipticavlak!’
Als een gek rukt de wind aan de herfsttijlozen, een meisje
plukt er af, geeft hem die gauw mee en zet het op een draf.

Met beide handen gelaten lijk ik in de lucht boven
een grafveld te staan zwaaien. De herder vloekt
zijn honden, treuzelend trekt de kudde van mijn wei.

cf. Guillaume Apollinaire, ‘Les colchiques’