Het Liegend Konijn. Jaargang 5

[p. 65]

Vaak mag ik naar een weide terug

als in een tafereel van de geest die
niet de mijne is maar er is voor mij.

Een hal triliend vol hart van gras.
Nee, geen overwoekerd bouwverval.

Het licht schraagt er hetzelfde gewelf
als dat waaruit het schaduwdraaien

wordt besteerd. Geen waaien beweegt
het gras dat van oost zacht zwaaiend

voor een nabeeld buigt, roosvenster
voor gloed die is gezakt. Vaak mag

ik in deze weide begrijpen waarom we
ons verleidden en verleiden een geloof

te verspreiden in zo een weide die ons
voor eeuwig wacht. Dan komt de nacht.

cf. Robert Duncan, ‘Often I Am Permitted to Return to a Meadow’