Het Liegend Konijn. Jaargang 5

[p. 64]

Ombraamde putten

Alsof geen mens ze eens groef,
hun keien tot muurrond stapelde
het ijzer erboven spande, nu roest,

luisteren soms putten, ver van een weg
of doorgaand pad, in kniehoog gras,
met braamboog overgroeid,

of de sprinkhanen ophouden
met zingen en ze springen. Wanneer je
broek en handen aan de doorns openhaalt

herleeft in zo'n put het verlangen de hemel
diep in zich te hebben hangen, rillend klaar
staand. Maar jij raapt een stoffig steentje.

Omdat een mens ze eens groef
fluisteren soms putten, ver van een weg
of doorgaand pad, ‘Blijf toch daar...’

cf. Yves Bonnefoy, ‘Les puits, les ronces’