Het Liegend Konijn. Jaargang 5

[p. 43]

De verduivelde raadhuizen vallen om

Verduivelde raadhuizen aan Loerhazenwegen
en stilstaande tijd op gekookte horloges...

niemand raadpleegt jullie meer, jullie maan
is onder; goede hoefijzers weren botbreuk

en weerkaatsen kalm vonkenspattend, klop,
als ze voortgaan over stenen, de zonnevonk,

maar naast de ondergegane wegwijzers diep
in de oktobermaand hurken de naschrijvers

van de wegwijzers bij hun kisten overjarige
wind... lispelend als oudewijventongen;

ai... onder hun houten hoefijzers
kil als de flikkeringen op een spijker
waaraan een slecht, ongeluk aanbrengend

hoefijzer hangt. Pas op, goedwillende
wegen: zoetig als vergeten wasgoed onder

de wolken bij de vink en de wind spoedt
het godvergetene zich over jullie voort

mompelend van ‘Dankuwel’ en ‘Hoera’
en altijd minzaam verachtend als lachgas

[p. 44]

 

en glaasjes Lichte Angst. Pas weer las ik

 

hoe oneindig alles is, extra-galactisch

 

 

 

oud-Egyptisch en onvatbaar. En weids

 

is het scala kleuren groen in mei

 

 

 

en juni, je hart rijst ervan... Hoe roze

 

bloeit de egelantier boven 't brullende

 

in tongen, kussen en teloorgang

 

 

 

uitgestrooid... Derden en vierden, en daar

 

licht het al, ver van de Loerhazenwegen

 

 

 

in het heelal. Verduivelde raadhuizen

 

vallen dreunend om; Ai, Andromedanevel,

 

 

 

zeg ik tegen de enkele armzalige

 

sneeuwvlokken op Wals' Woon- en slaapzalen

 

 

 

waar in een visioen 't witte konijn Pommel

 

mij verscheen, ach zo weinig verschoond

 

 

 

zijn hok, zijn stro; licht op, goed vuur

 

in deze regels; in de hondsdolle jaren

 

 

 

bij de fine fleur en de vreugdeloze Infamen,

 

ex derde stand in Land aan 't Noordzeestrand

 

 

 

21 maart - 4 juni 2005