Het Liegend Konijn. Jaargang 5

[p. 41]

Ga naar huis poëzie

Ga naar huis Poëzie, ga naar huis.
De weg was lang, 't weer werd slechter.
Je zong het zwarte water uit zijn hol
en nu zing je 't eindelijk terug.

Je was verdwaald zeg je, al zo lang;
zeker in dat donkere bos van jou,
waar toen opeens alles om draaide.
Hou toch op met die flauwekul.

Arnaut Vidal met 't Gouden Viooltje,
de vrek Dante, tot twee keer onthoofd,
dat wil zeggen, bijna! Malariamuggen
zijn uitgezongen en de zon schijnt.

Je was verpletterd door de telramen,
door de leugenaars en hun raderen;
door stroperige elixers en hun hik;
je woonde in een cul de sac leek 't.

Van armoe wou je weer oraal worden
en carnivoor, net als eens in 't bos.
De bijlen grinnikten, de galgen lachten.
Krak... sprak alweer de sleutelbaard

bij de poort van het Zwarte-Wagenpark.
Zijn wagens zullen nooit meer rijden.
Je was jaren in slecht gezelschap.
Je zenuwgestel liep averij op...

[p. 42]

 

Bedenk, Poëzie, alles begon met jou

 

en de leegte was nooit jouw paleis:

 

de uitgeblazen ruimte, de ijzige kou,

 

de augurenhal niet noch de danshal.

 

 

 

Je wilt van een woud niet meer weten.

 

Ik heb altijd al rond horen zingen

 

waar jouw verblijf is: achter de bergen.

 

Ga naar huis, Poëzie, en neem mij mee.

 

 

 

1982-2006