Het Liegend Konijn. Jaargang 4

[p. 68]

V ... num murmúrio de saudade...

De nacht is jong. De stad is moe en oud.
De huizen staan te tobben, straten zweten,
een hoer probeert haar honger te vergeten,
wie hier verdwaalt, is met verdriet getrouwd.

Beco das Flores, rua do Capelâo,
de stemmen in de stegen zijn versleten,
het trage klagen heeft ze aangevreten,
de Mouraria is gebouwd op rouw.

Alleen de nacht verdraagt de helle klacht,
de jammer van het lot, de diepste schade,
alleen bij nacht ontluikt de bleke fado.

De keel die zingt ontsnapt eer ze versmacht,
dit lied is sterker dan de zwaartekracht,
De fado heeft de pijn nog nooit verraden.

(António Rocha, Pede á noite)