Het Liegend Konijn. Jaargang 4

[p. 15]

Tot het samenvalt

Valt het oog van de moeder
op de held die zij heeft grootgebracht
ziet ze hoe oorlog hem de dossiers in sleurt
en sloopt, tot hij samenvalt met grijs haar
en een hand die zijn hart
door zijn vlees heen tracht te steunen.

Voor zijn kinderen een feestdag geknutseld.
's Avonds, beschut tegen de tijd, streept hij
de woorden door, die hem vergeten moeten
mochten vragen volgen.
Hij kijkt opzij, de spiegel in
het stokken van zijn adem tegemoet.

Op het tapijt zit altijd nog die vlek die lijkt.
Het is nooit één woord, dat het leven vergelijkt
het zijn er vele, juist degene die over niets gaan.
Zo afgesproken praten wij, zijn kinderen
vloeken dan of piekeren
willen er de schuld van zijn.