Het Liegend Konijn. Jaargang 3

[p. 184]

Er zijn geen Elyzeese velden

Hoog op de klippen in de buurt van Gris Nez,
liet ik met de wind mijn doden de revue passeren.
‘Er zijn geen Elyzeese velden,’ klonk het laconiek,

‘er is alleen de gatenkaas van uw geheugen,
nog even en we zijn voorgoed verdwenen,
voor ons is dat oké. Ziet elkander graag,

leeft in peis en vree, tot in de pruimentijd, tabee!’
Had ik ze goed begrepen? Ik riep ze terug
maar er was alleen het klotsen van de zee

in eindeloze deining, de zon stond hoog
en nergens een spiegel, de aarde draaide zo snel
dat ik danste, alleen dansend bleef ik rechtop.