Het Liegend Konijn. Jaargang 3

[p. 181]

Johan Wambacq

Koele handen

1

Een ochtend vroeg was ik op stap
om frisse lucht te happen
toen ik haar tegenkwam in 't bos.

Zij was terug van ver en verder nog
en in de glans van haar ogen
zag ik hoe het daar was geweest.

Haar lijf was delicaat en transparant,
haar woorden klonken ijl,
als het licht tussen de bomen.

Ik wil je, zei ze, bijbels bekennen,
langdurig en diep. Regen liep
uit de palm van haar handen.

[p. 182]

2

In de war van haar woorden liep ik,
de fuga van bomen, naalden en loof
zong in mijn hoofd.

Oud vuur had zij aangeblazen,
het zong in mij van haar
en van het licht in haar ogen

dat zo briljant kon aarzelen
tussen deemoed en spot,
tussen weemoed en hitsig verlangen.

Lang geleden was het
dat mijn bloed nog zo heet
door mijn aderen stroomde.

[p. 183]

3

Op een open plek in 't bos,
de zon viel neer in duizend stralen,
knielde ik en keek naar haar.

Wil mij van dit vuur dat mij
verteert verlossen, bad ik haar.
De wind ging liggen,

het bos hield zijn adem in,
de dieren keken toe hoe zij
mij nam en eindeloos liet komen.

Niemand, ook de regen niet,
heeft zo koele handen.