Het Liegend Konijn. Jaargang 3



[pagina 180]
Duizendbladerig Van je afgeworpen te zijn als een kiezel in water en je gewaar geworden te zijn in de echo van het spatsel en de kans te baat genomen hebben te verschijnen in de sfeer die de geluiden in je hebben uitgebroken: je daaruit dus niet wegnemen, noch voorgeven je nog langer te kunnen verbergen in de steengroeve van je kern eerder zetsel proberen te zijn op vreemde tongen, suikerkristallijnen die zich bereid houden tot opname in andermans donkerte, zodat het vruchtvlees van je alleenheid zich kan verspreiden over de velen en zij bemoeienis hebben met jouw sterfte, die ze al zolang gewoon zijn uit te wringen boven het meer aan de rand waarvan jij, verkleed als visser, het goud uit de druppels zeeft, het licht uit de kleur, de eeuwigheid uit de rondwaring die jou in opstand nam, je conclaaf vroeg, je liet opwaaien als bloesem en liet neerstrijken als een duizendbladerig mozaïek waar je lach uit werd weggelekt.