Het Liegend Konijn. Jaargang 3

[p. 179]

Henk van der Waal

Zweefling

Uiteindelijk de zweefling rancuneloos in je op laten

gaan, die vreemde vogel die je de molensteen van

jaloerse kleingeestigheid om de nek had gebonden

in plaats van de wind van zigzaggende vrijgevigheid

onder haar vleugels te blazen en haar hoog te houden

met de lange uithalen van de serene rust die jou tot

een toeschouwsel maakt van je wijding aan de holte

die je als een amalgaam van besluiteloosheid doet

herwellen uit niets

wat je in de koestering drijft van de splijtzwam die je woedt en
voedt en die je weghoudt van de anarchie van het vlees waar de
erotomanen die zich zonder scrupules hunnentwege wentelen in
andermans drekorgaan in vervallen zijn, terwijl jij in het besef bent
gebracht van de meervoudige vrediglegging

want zie hoe het vleugelachtig vliegende dat ligt

bekokstoofd onder je huid in je opdwarrelt, zie hoe

je gemoedigd wordt te schonken tegen de breuklijn

van de tijdschol waarin je bent opgevouwen als

zichtbrenger en jutter van flessenpost, zie hoe het

bodemloze als vreugde tegen je aanvangt, zie hoe het

verlies als woning onder je hoede tevoorschijn buigt.