Het Liegend Konijn. Jaargang 3

[p. 114]

Anton Korteweg

Niet zeuren, Korteweg!

Sterven mag bijna niets. Nog geen miljoenste
van wat er in de wereld is. Rechts bij mijn hand
op het buro de inktpot niet, vaders horloge
daarnaast, en in mijn blikveld niet de stenen,
de tegels niet, de fietsen, auto's, huizen,
en in de huizen niet de stoelen en het bed.
En verder weg de bergen niet, het zand,
de grond, de lucht, de wind, het water niet.

En van wat sterven mag is dan de mens
de enige die denken kan ik leef
en die daarvan geniet. Achter die inktpot
op mijn buro de rozen, in de straat
de bomen niet, de meesjes in die bomen,
de meeuwen op de daken niet, de mussen.
En verder weg de koeien niet, de veulens,
de krokodillen, 't regenwoud met inhoud,
giraffen, panda's, pinguins, haaien niet.

Hoe kinderachtig, ongepast bijna,
te zeuren om nog eens te mogen, straks.