Het Liegend Konijn. Jaargang 3

[p. 88]

Ruben van Gogh

Nabestaan

Het valt nogal niet mee
aan gene zijde.
Vooral in het begin,
nog nieuw als vage vorm van entiteit,
besteed je haast de meeste tijd
aan redderen op aarde.
Je leeft nog voort in allerlei gedachten,
er zijn er zelfs die op je wachten
of menen je nog af en toe te zien
in mensenmassa's, spiegels, verre neven, nichten,
die 's avonds stiekum glaasjes lichten
vol ongepaste vragen.
Rusten is er dus niet bij,
al wordt het wel allengs vrij rustig;
verschijn je hoogstens af en toe nog
in een droom, of iemand
noemt per ongeluk je naam.
Het wordt van nu af aan wat kalmer.
Een achterkleinkind herinnert zich nog vaag
dat ergens iemand ooit iets van je zei:
je bent al bijna helemaal voorbij,
even wachten nog
en er is niemand meer
die van je weet.
Dan mag je eindelijk ook
jezelf vergeten