Het Liegend Konijn. Jaargang 3

[p. 83]

Eva Gerlach

Pad tussenbeide

1

Pad aan mijn voeten, pissend, gif uit zijn oren,
bloed op hem, hart in zijn keel. Ik
pak je weg, grond en al. Red je. Begin niet

met je kuren, blazen, zwellen, wie
sterft zo? Niks namaals, ik wil je
hier, ruil dan. Wees mij, laat in je hand mij

leeglopen. Hierna jij. Zorg voor het vrouwtje de carport
hou de kat binnen tot ik bij de vijver en ga je
niets verbeelden. Ik red me. Ik stuur je de nota.

[p. 84]

2

Pad staat op, danst. Ontwaakte vulkanen zijn wratten.
Geslingerd tussen voet en voet leeft hij
losser uit zijn heupen dan de verwachte

Pad, de per studie verkregen
voorspelbare, die zijn huid losmaakt en eet of de klaptong
plakt om het vliegje. Zo

kiemt Pad de wereld in, schuift hij
de weg op, verplettert de auto's zo. Danst hij het water
water, riet riet, gunt Haar zijn blafje,

pakt Haar, spuit op Haar snoeren. (God, zijn
uitbarstingen!)

[p. 85]

3

Tussen zijn bedrijven door is hij.
Ook hier. Ook daarzo. Komt hij van onder zijn pot
haastig tevoorschijn, trekt zich haastig terug:
wie merkt het op. Noem hem honkvast
omdat je telkens naar hem kijkt en van
dan tot dan weinig verschil ziet:

wat hij verder uitvreet, blijft de vraag.
Kijkkijk, een beeld van wat hij doet. Laat. Zo
glijdt hij daarin, de gouden bal omhoog,
‘draag me naar je vaders tafel,’ zo
eruit, een aarzeling, 1 voet getild
en neergezet. Zien wat de vraag is

(werd er gekust terwijl je schreef?): zo maak je
Pad. Een kwestie van turven.
Zo ongeveer. Zo een beetje.

[p. 86]

4

Krijst hij tegen het eind. Pad Scheurkeel. Trekt
zich doormidden, lucht zo ver uit elkaar
dat met een donderklap je hart blijft staan

terwijl zijn krijs wegloopt en alles weer
rommelt of er niks. Geen veer gevallen,
geen haar gekrenkt want hij heeft geen van twee.

Nu moeten de verhalen opgepoetst,
de zwartrok uit de kamfer, instrumenten
van geest en ziel gestemd, tafels gedekt,
er moet nu snel een rondedans beginnen,

de grote Pad is dood, kom dis hem op.

[p. 87]

5

Naast alles ligt alles. Naast Pad
ligt platte Pad, naast het voedsel het vormsel,

ook hier bij zijn zachtleerse lichaam dat ik bedien
met de vlieg in mijn oog de vlieg in mijn keel, ik

wil hem ook wel zo. Zijn splijtoog zijn stormwang
stikzak schrompelbuik. Tenslotte ben ik het

(waar dan ook) die hem opruimt,
nagels slaat in zijn ontplofte onoorbare vlees.

Soldaat kom terug naar de modder, kruip in mijn bloed.
Niet makkelijk loslaten. Niet

haasten naar de verlossing.