Het Liegend Konijn. Jaargang 3

[p. 73]

Klipdrift

‘Als het je niet doodt, maakt het je sterker’
Nietzsche

Je bent nu halverwege een mensenleven, nog iets beneden

het gemiddelde.

Tijd voor een tussenbalans. Plus en min. Wat houd je

over?

De wereldvoorraad kunst geconsumeerd. Alle schilderijen

die je mooi vindt, ken je.

Alle muziek eveneens. Uiteindelijk heb je leren

liefhebben,

heb je geleerd bij gratie van welk verlies liefde bestaat.
De dingen betekenis krijgen. Vooral de abstracte:
geluk. Jeugd. Vriendschap. Verdriet. Vreugde. Verraad.

Je begint de prijs te kennen van de dingen. De dingen

waar we ons aan vastklampen,

de illusies die we najagen, de spijt die blijft knagen,
de grauwe mist van het berouw waarin we terechtkomen.
Al zijn we van vlees, het is of de dingen die ertoe doen

nooit definitie krijgen.

Uiteindelijk zien we in wat de doorslag geeft, wat

werkelijk telt:

niet wat we winnen, maar overhouden. Het residu van een

leven.

Als we jong zijn spurten we als atleten of wielrenners

naar de meet,

[p. 74]

 

we rennen of rijden rondjes door het stadion in de hoop te

 

zegevieren

 

als winnaar te worden gelauwerd. We willen de wereld

 

de hele wijde wereld in onze hand... We kunnen de hele wereld

 

aan

 

we demarreren, dagen uit, sprinten voor de ander uit.

 

 

 

Maar als de jaren vorderen, ontdekken we dat het eigenlijk

 

een heel andere wedkamp is waar we aan meedoen

 

en dat de regels van het spel heel anders zijn dan we dachten.

 

In plaats van wij tegen de rest van de wereld, wordt het ik tegen

 

het zelf.

 

De tegenstand komt steeds meer uit eigen gelederen.

 

We kennen degene waartegen we knokken als geen ander

 

maar dat maakt het ons niet makkelijker want we weten

 

dat we ons tegen zulke aanvallen niet kunnen verdedigen.

 

We worden op de hielen gezeten en we weten door wie,

 

we voelen de eigen adem in onze nek, het geluid van naderende

 

voetstappen

 

achter onze rug, een schaduw die zich over ons heenbuigt

 

een bedwelmende lucht die ons omsluit en het lichaam

 

langs alle kanten binnenkruipt. Gereutel dat ons ontsnapt

 

alsof een lus zich straktrekt rond de luchtpijp. De belager

 

trekt ons aan zijn lasso naar zich toe. Ontfermt zich over ons

 

zuigt geest en lichaamssappen in zich op

 

en werpt de rest weer terug ter aarde

 

als een leeggeslurpte oesterschelp.

 

 

 

Al blijft ons hart nog zo lang pompen

 

al lopen we het vlees van onze botten -

 

deze race op leven en dood valt niet te winnen

[p. 75]

 

de slag zal nimmer in ons voordeel eindigen.

 

De eeuwige grijns van de Tijd zet zich, vroeg of laat,

 

af op ons aller gelaat.