Het Liegend Konijn. Jaargang 3

[p. 71]

Tussen alles en niets

We hielden van de wreedste taferelen.
Van gevilde heiligen, de verleidelijke Salome van Quinten Matsys
de wonderlijke allegorieën waarin dieren musiceerden.
En uiteraard hielden we van Bruegel en Breughel
en Hieronymus Bosch.

We hielden van moerassen, venen afvoerloze vlakten.
Hydromorfe bodems, de dertiende eeuwse-
in de kelder opgebaarde mummies
uit de kerk van Wieuwerd.
Door de turf beschermd tegen bederf.

We hielden van de Markies van Sade
die schreef dat poep naar olijven smaakt.
In werkelijkheid smaakt het naar niets.
Als uitgekookte vlasvezels met een bijsmaak
die zeer bitter is, vanzelfsprekend: galbitter.

We hielden van De Sade, wiens lievelingsdier
de slang was (en wel de dodelijke Anaconda)
en woonde in een vervallen kasteel te Lacoste.
Nu een kledingmerk met als welbekend symbool
een groene krokodil. (Is dit toeval?

of bijt al het saillante zich zowiezo in de bil?)
We hielden van de liefde; haar vrolijk vet

[p. 72]

 

Maakte elke landing zacht. En kijk ons nu eens

 

kaal als de grond! Tussen minstens en niets

 

was het dak nog even een vlies

 

 

 

voor het begon.